Geluk

Lieve mensen, met vreugde stel ik jullie voor aan ons nieuwe gezinslid, Boris.

We zijn zo blij! Boris komt uit het asiel en is 10 maanden jong. Hij is een kruising en het Shar-pei gedeelte (die Chinese rimpelhonden) is in het uiterlijk redelijk aanwezig. Zie die mini-oren en dat rimpelige voorhoofd, zo lollig. Toegegeven, ik moest daar eerst best aan wennen, want gewend aan honden met lange zeemlappen oren. Bovendien heeft ie een blauwpaarse tong, zodat je in eerste instantie denkt dat ie wel van een glaasje rode wijn houdt. Wat eigenlijk best past in dit huishouden: “Zit de vijf al in de klok klok klok?”

Het belangrijkste was dat Jongste meteen een klik moest voelen, want hopelijk wordt hij vooral haar beste maatje én beste therapeut. Dat is buiten het feit dat je er als gezin unaniem achter moet staan om een hond te adopteren, wel een grote drijfveer geweest. En ze was meteen verkocht bij de eerste ontmoeting. Manlief en ik wisten wel, wij gaan sowieso houden van een hond, deze hond.

En ze heeft gelijk gehad met haar gevoel, Boris is na bijna een week hier een groot geschenk. Uitzonderlijk lief en loyaal. Hij houdt van spelen en knuffelen en gaat inmiddels al op zijn rug liggen om zijn buik te tonen om er overheen te wrijven. En ik weet, dat doen honden alleen als ze zich echt vertrouwd voelen, Mijn god, wat heb ik dat gemist, die geur van zo’n hond, die kop op je schouder en dat genuffel, die intense liefde weer.

Hij luistert vooralsnog goed en kent bijna alle commando’s. Hij is er wel al een keer vandoor gegaan tussen de heg door, waarschijnlijk achter een teefje aan. Intacte reutjes kunnen nog zo goed luisteren, maar als het om vrouwen gaat is er geen houden aan. Dus binnenkort onder het mes. Sneu, maar beter en al overlegd met de dierenopvang waarvan we hem hebben. Natuurlijk moet ie wennen aan een nieuwe omgeving en nieuwe mensen. Boris was een stadshond en heeft een verlatingsangst ontwikkeld door te weinig aandacht en consequentie. We weten een beetje van zijn geschiedenis. Ik merk aan Boris wel dat hij in zijn vorige gezin goed behandeld is, geen trauma. Maar wel veel te weinig uitgedaagd in energie voor een jonge hond.

Alles qua natuur is nieuw voor hem hier. Hij is niet angstig, maar vooral heel nieuwsgierig. Hij is niets gewend qua natuur en ontdekt alles. Elk vogeltje dat voorbij vliegt vindt ie interessant. Gezoem en schapen en lammetjes in het achterveld. De twee Viszla-buurmeisjes van de buren, er gaat een wereld voor hem open, een overload aan prikkels, maar hij geniet. Het is zo geweldig om te zien. Hij blijft al keurig uit de border en weet de grens.

En dit beeld, Jongste met haar nieuwe buddy. Ik kan er wel om janken hoe blij ik van dit beeld word. Hoe die hond na 1 keer een commando al wist dat ie niet in de border mocht en dat nooit meer doet, nu al. De bloeiende kersenboom, de lammetjes in het achterveld. Maar vooral, dat van Jongste met een maatje die geen oordeel heeft over uiterlijk of whatsoever. Dat alleen maar genegenheid telt.

Het verlies van onze geliefde Weimaraner Moby – bijna 8 jaar geleden – vergde nogal wat rouw. En toen die scherpe kanten van verdriet langzaam milder werden, brak er een periode aan van Oudste herstellende vanuit een crisisperiode, ik zelf jarenlang daarna de ene Schub na de andere en worstelen met zware depressies en vervolgens Jongste met al haar geploeter en jarenlang van zorg en nog. Natuurlijk wilde ik wel een hond om me heen, maar juist doordat ik wist wat de zorg voor een hond inhoudt heb ik dat lange tijd vermeden. Er was simpelweg lange tijd geen puf voor om dat goed te doen in dit gezin met nogal gedoe. En als ik voor een hond ga, dan is dat 200%.

Sommigen vroegen vaak: “Waarom neem je niet weer een hond? Jij bent zo’n hondenmens”. Dat ben ik ja. Extreem zelfs. Ik vind honden vele malen leuker dan mensen. Ik begrijp ze ook beter dan mensen en vice versa. Ik houd van heel veel dieren en heb ook meerdere poezen en katten gehad die ik erg lief had. En ja, ik word zo gelukkig van een hond om me heen. In de basis ben ik echt wel een hondenmens. Al vanaf mijn kleutertijd opgegroeid met honden om me heen. Maar met overprikkeling vanwege MS/NAH en autisme in dit huis kwam het er lang niet van.

Ik kan duizenden foto’s delen van al die jaren met mijn geliefde Moby in bossen en velden, maar dit beeld zegt alles over hoe lief ze was met de toen nog kleine Jongste en ons allen.

Ik was dus degene die de afgelopen jaren een nieuwe hond heeft afgehouden, omdat ik ook weet van de dagelijkse routine van vroeg tot laat. Totaal niet matchend met mijn jarenlange bioritme. Vanmorgen liep ik om kwart over zeven een hond uit te laten. Ik kan mij niet eens de laatste keer herinneren dat ik zo vroeg wakker was. Waarschijnlijk iets met reizen en Schiphol.

Ik slaap al een week op de bank beneden. Boris kan niet goed alleen zijn en we bouwen het langzaam op. Hij is enorm gericht op Manlief, blijkbaar zijn testosteron-maatje. Maar ook, Manlief is degene die hier in huis de meeste rust en energie uitstraalt. Mooi om te zien, die twee samen. Ik kom er wederom achter hoezeer Manlief ook een enorm hondenmens is, net als ik.

Het is alles van blij, geluk en ik voel wederom een soort van verliefdheid met zo’n hond om me heen. Letterlijk vlinders in mijn buik. Het is een lot uit de loterij, deze hond. Liever dan dit vind je zelden.

Lieve volgers, ik hoop dat het goed met jullie gaat. Het is een onwerkelijke tijd nu. Stay safe allemaal x