Kinderboeken

Ben er altijd dol op geweest. Kinderboeken. Ik herinner mij de ultieme momenten met mijn moeder toen ik klein was, die standaard een verhaaltje voorlas voor het slapen gaan. Het heeft bijna iets magisch als kind. Ik denk er in ieder geval met veel plezier en warmte aan terug. Die geur, die sfeer. Leuk was het als je het verhaal al uit je hoofd kende en het toch steeds weer opnieuw wilde horen. Soms vertelde mijn moeder expres een zin anders en dan verbeterde ik haar, want zo ging het niet. Die glimlach. Ik had meerdere favorieten toen ik klein was, maar er was er één echt favoriet. “Jijdaar”, van Anne de Vries. Ontelbare keren las mijn moeder mij voor over meisje Jijdaar en geitenvriendje Benjedaar. Was prettig verrast online een foto te vinden, want het is na veertig jaar inmiddels toch al best een oudje. Ik heb het boek nog en koester het zeer.

Nu mijn eigen meiden allang zelf lezen en ik al geruime tijd niet meer met kinderen werk, mis ik vooral één ding: voorlezen. Net zoals ik het als kind zelf ervoer, heb ik ook altijd enorm genoten van het voorlezen aan mijn kinderen. Dat intieme moment samen, dat mooie boek, hun favorieten. De geur van die gewassen haartjes in pyjama, die onvoorwaardelijke aandacht en de magie even helemaal ergens anders te zijn. Daar in dat verhaal. Jarenlang was het het meest vaste ritueel in dit huis, voor het slapen gaan. Ik geniet ervan hen te zien opgroeien, maar heel stiekem mis ik vooral dat voorlezen nog wel eens. Werd altijd heel blij van mooie, nieuwe prentenboeken. Destijds voor mijn kinderen een redelijk aantal gekocht. In ieder geval meer dan ik zelf ooit heb gehad. In mijn werk als groepsleidster destijds vond ik voorlezen ook een leuk aspect. Een behandelsetting vergt nogal vaste structuren en één daarvan was het verhaaltje in de kring ’s morgens, of vlak voordat de kinderen elk in hun busje plaatsnamen en naar huis gingen. Wat opvallend is dat je door middel van voorlezen zelfs een moeilijke groep jonge kinderen stil krijgt en hun aandacht vangt. In al die jaren met verschillende groepen kinderen, zaten er op z’n minst altijd een paar ADHD-ers, een PDD-nosje, meer aanverwante autistjes en het flip-outpsychootje tussen. En bijna allemaal konden ze het opbrengen te luisteren, aandacht te hebben. Bij een verhaal. Voorlezen heeft iets magisch inderdaad.

Ik zat te bedenken welke favorieten mijn kinderen hadden destijds. Drie wist ik er meteen. Toen ik het terloops even vroeg aan de meiden, werden er nog wat boeken genoemd. Soms wisten we de naam niet meer. Binnen tien minuten waren ze inmiddels allebei van de tv weg en stonden ze achter me, samen zoeken op pc naar namen en titels. Enthousiast vertellend over dat en dat verhaal, veel gelach, luid volume. “Oh jaaaa! Ella!….en die over dat meisje met die jurken!” enzovoort. Veel lol. Dat enthousiasme ineens, mooi om te zien. En zegt genoeg. Mijn eigen kinderen zijn nooit bijster enthousiast geweest over Jip en Janneke trouwens. Misschien ook begrijpelijk, want wel erg gedateerd (over ongeëmancipeerd en oubollig maar niet te spreken). De kinderen van mijn werk vonden dit vaak wel leuk. Max Velthuijs heeft mijn kroost ook nooit kunnen bekoren, terwijl ik dit zelf leuke boeken vind. Misschien missen kinderen soms de moraal een beetje, die Velthuijs bedoelt te vertellen. Uiteindelijk heb ik een favorieten-lijst kunnen maken. Met hulp van de meisjes. Een mix van prentenboeken die zowel mijn eigen kinderen als de kinderen van mijn werk door de jaren heen als favoriet hadden. Uiteraard heb ik het over de leeftijd voordat ze zelf konden lezen, maar zich zelfs met AVI-1, 2 of 3 ook nog graag lieten aanleunen 😉

Er is één duidelijke nummer 1. Zowel bij mijn eigen kinderen als die van mijn werk. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid durf ik te beweren dat ik dit verhaal het meest heb voorgelezen. Als moeder en als groepsleidster. Alsmede mijn collega’s. En ik moet zeggen, het is ook één van de allerleukste boeken om voor te lezen.

Nummer 1. De mol. Die drol en die dieren. Bullebak, de hond van de slager. Die stemmetjes en intonatie. Vies is leuk, dieren zijn leuk én…..kinderen vinden vooral een schuldvraag en wraak leuk. Die belevingswereld komt samen in dit boek. Heerlijk. Briljant bedacht. Tuurlijk in eigen collectie.

De rest is in willekeurige volgorde…… En op twee boeken na, hebben we ze allemaal.

2.  Met name Jongste kreeg nooit genoeg van dit verhaal. Over een meisje die per sé DIE schoenen wil, maar ze zijn te klein en dat zegt ze niet.

3.  Favoriet van Oudste. Dit noemde ze meteen. Jurken en kleuren.

4.  Erg geliefd bij Jongste, Oudste en kinderen werk. En de schrijfster van dit blog.

5.  Ook een topper bij allen

6.  Grote favoriet van Jongste. En ondergetekende is ook fan van Babette Cole. In het Engels is de titel nog leuker: Princess Smartypants.

7.  Prachtig getekend. Dit vond Oudste geweldig. Vooral omdat je actief kunt zoeken op elk plaatje, naar de gele ballon, de blauwe auto of de boef.

8.  Veel voorgelezen. Prachtig boek. Wederom zowel eigen kroost als werk.

9.  De kinderen van mijn werk vonden dit nóg mooier dan mijn eigen meiden. Dat was vaak zo, met mama-papa-geborgenheid verhalen. Waarschijnlijk omdat dit niet altijd vanzelfsprekend was voor hen.

10.  Wat ook geldt voor dit verhaal. Naast De Mol, kozen de kinderen op werk vaak dit boek. Dit speelden we geregeld na middels toneelstukje. Hartverwarmend boek. Waarin een verdwaald vogeltje uiteindelijk toch zijn eigen moeder terug vindt en veilig naar eigen nest terug keert.

11.  Fijn duidelijk, herhaling en spanning. Ook een topper in voorlezen, uit en thuis.

12.  Het mechanisme aan het eind waarin je een echte ‘tsjirp’ hoort. Eric Carle favoriet bij velen.

13.  Veel te zien, mooi geschreven, vaak gelezen.

14.  Vrolijke noot met mooie prenten. Prachtig hilarisch.

15.   Vond Oudste erg mooi. Daar heeft ze nog schilderij van gemaakt.

En zo is er nog veel meer. Bijvoorbeeld Tom en Pippo. Een maandblad. Via mijn werk exemplaren in huis gehad destijds en hele kleine Oudste kon er geen genoeg van krijgen. In pyjama, lurkend aan die tuitbeker met natte haren. Of Bert en Ernie. Of toen er gezamenlijk voorgelezen werd, Oudste en Jongste samen, met een simpel stickerboek die ik ooit eens kocht. Met plaatjes over kleding, huishoudelijke nonsens en heel veel anders. Want bijbehorende stickers achterin en die mochten ze om de beurt op de goede plek plakken. Was maandenlang een ritueel en daar hadden ze het ook nog over, toen ik vroeg over favorieten. Zo simpel is het. Gewoon die momenten. Dat van dat voor het slapen gaan…..

Duurt hopelijk nog even, want ik heb toch echt nog kinderen. Maar misschien mag ik nog eens meemaken oma te worden. Ik verheug me nu al. Dat ik weer kan voorlezen 🙂

Doei.